Moi olle! -

Moi olle, hou ist der mit?

Het is alweer een jaar geleden. 11 september 2017. Ik weet het nog goed. Het was mijn 2e schooldag toen ik gebeld werd door een van je zoons. Ze hadden je gevonden maar wisten nog van niks. We hielden hoop dat het tijdelijk was en je weer op zou staan. Tot de politie het ergste bevestigde. Je was niet meer…..

Stiekem wisten we het wel. Je was terminaal. Maar toch kwam het voor ons veel te vroeg!
We zouden samen met een gebakje nog onze bruiloft inhalen. Je was zo wijs met alle kleinkinderen . Ondanks het einde naderde bleef je volhouden en wilde je alles nog zelf doen.. Het lopen ging minder maar hé met een rolator kwam je ook ver genoeg. En niks taxi, die 11 km doe ik gewoon met de scootmobiel. Eigenwijs, ja dat was je wel! En ik weet ook dan Jan dat van geen vreemde heeft soms haha.

Maar het was eigenlijk ook wel genoeg… Je hebt geen pijn meer, geen ellende chemo’s meer. Verlost van alle ellende waar je zo mee te dealen had.
Hoe is het daar met ons mam ( mijn schoonmoeder die ik helaas nooit mocht kennen)? Het is een fijne gedachte dat je weer bij je vrouwtje bent! En hoe is het met R. (mijn jongste schoonbroertje). Is hij net zo donderstraal als z’n oudere broers hier? Want grappen en grollen kunnen ze hier wel. En ouwe opa ( jan zijn opa)? Met zo een club bij elkaar zullen de dagen vast niet saai zijn daar.

Hier is het leven uiteraard gewoon doorgegaan. Al was dat in het begin natuurlijk wel even wennen. Op stage ben ik goed opgevangen en heb alsnog mijn verslagen goed afgerond. En nu ga ik examens doen. Jan doet ook gewoon die dingen die ie graag wilde doen. Kortom alles gaat goud 🙂 Je zou het ook niet anders willen gok ik zomaar.

Af en toe zitten we in de tuin of lopen we door de wijk, zien we een vliegtuig: Kijk mama daar is opa, opa vliegtuig. In het begin moest ik even goed slikken. Tegenwoordig kijk ik naar boven en glimlach ik.

Korte uitleg: onze zoon was 3 at that moment en vertelde hem dat opa een ster was geworden en dat hij in de wolken was bij de vliegtuigen in de lucht. Nu snapt hij het veel beter en weet hij ook dat opa er niet meer is.
Hij was ook de enige in die leeftijdscategorie.

Pa, we hebben nog voldoende foto’s dus je bent sowieso nooit uit het oog. En zeker niet uit het hart!
We missen je nog elke dag. Vorig jaar namen we eigenlijk geen afscheid, want je ging altijd weg met deze zin:

Nao kommen he!